27 września dla wszystkich wierzących posługujących się kalendarzem juliańskim, jest dniem szczególnie poświęconym gloryfikacji symbolu naszego zbawienia, Świętemu Krzyżowi. Dzisiejsze niedzielne nabożeństwo skumulowało w sobie kilka istotnych aspektów, koniecznych uwypukleniu. Przez pryzmat dzisiejszego święta teksty niedzielne, zostały zastąpione tekstami liturgicznymi święta Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Również w ten dzień wypada wspomnienie śmierci jednego z wielkich nauczycieli i ojców Cerkwi Prawosławnej św. biskupa Jana (Złotoustego).

Święto Podwyższenia Krzyża Pańskiego, należy do drugiego święta w nowym roku liturgicznym, określanym mianem jednego z dwunastu najważniejszych świąt w Cerkwi Prawosławnej. Historia święta odnosi się do wydarzeń z 326 r., kiedy to cesarzowa św. Helena, matka imperatora św. Konstantyna Wielkiego, odnalazła Krzyż, do którego został przybity Bogoczłowiek. Od VII wieku zaczęto łączyć powyższe wydarzenie z powrotem św. Krzyża z Persji, przez greckiego imperatora Herakliusza w 620 r. Podobnie jak przy znalezieniu i ustanowieniu św. Krzyża, tak i przy powrocie świętości, patriarcha uczynił gest podwyższenia, unosząc do góry symbol naszego zbawienia, kierując go we wszystkie kierunki świata, na każdej stronie wypowiadając słowa czterdzieści razyDo Pana módlmy się, na co uczestniczy wydarzenia odpowiadali gremialne Panie zmiłuj się.

W naszej świątyni w Sandomierzu, również świątecznie wypełnialiśmy sugestie św. Cerkwi Prawosławnej, dotyczącej wysławiania Świętego Krzyża. Zebrani na dzisiejszej Boskiej Liturgii, sumiennie z odpowiednią powagą i szacunkiem pokłonili się świętości umiejscowionej na głównym pulpicie w świątyni. Dopełnieniem przeżyć niedzielnego nabożeństwa, były słowa proboszcza parafii zawarte w homilii. Duchowny przytoczył historię święta, akcentując jego nie zmienność i wszech czasowość. Kontynuując ks. Marcin, przytoczył teksty liturgiczne dotyczące święta, dobitnie ukazując odpowiednie, rozważne i świadome nakreślanie  Świętym Krzyżem, swojego ciała, przy jednoczesnym wypowiadaniu słów wzywających Świętą Trójcę. Homileta zaznaczył zasadę, że nic bez św. Krzyża nie może mieć miejsca, od momentu chrztu poprzez wejście do Cerkwi na świadomą modlitwę, podczas domowych wezwań i wiele innych sytuacji, aż po kres naszego życia, którym to będziemy odprowadzani do wieczności.

Tak jak siła płynąca z relikwii, ukazana została świadkom pierwotnego wydarzenia, jego ożywiająca moc nie zmieniła się po dziś dzień i nadal służy i będzie służyć wiernym ku wzmocnieniu, nadziei i odgonieniu wszystkich przeciwności losu i upadłych aniołów, czyhających na nasze potknięcia.

Foto i tekst

Daniel Dermanowski