Świętych Apostołów Piotra i Pawła

12 lipca według kalendarza starożytnego – juliańskiego, cała Święta Cerkiew Prawosławna wspomina pamięć świętych apostołów Piotra i Pawła, pierwszych spośród zwierzchnich.

Ich życie różne pod kątem wykształcenia, kultury, pochodzenia jednak wspólny współczynnik, Jezus Chrystus i Jego nauka, połączyły na wszystkie wieki, tych dwóch pierwszych krzewicieli wiary. I tak apostoł Piotr, którego pierwotne imię brzmiało Szymon, był synem rybaka Jony z Betsaidy galilejskiej. Jego braterskie pokrewieństwo z apostołem Andrzejem – pierwszym z pośród powołanych, pozwalało wspólnie trudzić się w zawodzie rybaków, jakimi byli. Apostoł Piotr pochodził z Kafernaum, gdzie przed powołaniem mieszkał razem z żoną. Przywołany przez Zbawiciela w momencie połowu ryb na jeziorze Genezaret, zawsze okazywał wyjątkowe oddanie i stanowczość, przez co zyskał uznanie u Chrystusa na równi z apostołem Jakubem i Janem Teologiem.

Jego siła i płomienny duch były przyczyną umiejscowienia go wśród szczególnego miejsca apostołów. Jako pierwszy wyznał Jezusa Chrystusa jako Boga i Mesjasza, za co otrzymał przydomek Kefas gr. Κηφᾶς słowo pochodzące z języka aramejskiego oznaczające „skałę”. I na tej skale Piotrowej wiary Pan obiecał zbudować swoją Cerkiew, której to wrota piekielne nie będą w stanie przełamać. Swoje trzykrotne wyparcie Jezusa Chrystusa, w czasie krzyżowej drogi, zrehabilitował gorzkimi łzami skruchy. Zgodnie z ustną tradycją, każdego poranka, przy pieniu koguta, wspominał swoje karygodne zachowanie objawiające się w płaczu. Po Zmartwychwstaniu Bogoczłowieka, ponownie przywrócone zostało mu apostolskie dostojeństwo.

Apostoł Piotr jako pierwszy znacznie przyczynił się do rozszerzenia, rozpowszechnienia i utwierdzenia kreującej się Cerkwi po Zesłaniu Świętego Ducha na Apostołów, czego dowodem było przekonanie 3000 ludzi na wiarę chrystusową, natomiast podczas jednego z kazań schrystianizował 5000 żydów. Jego duchowa siła, była na tyle osobliwa, że w momencie przechadzania się po ówczesnych drogach, sam cień padający z Jego ciała na ziemię miał właściwości uzdrawiające chorych i potrzebujących.

Wnuk Heroda Wielkiego, Herod Agyppa Pierwszy, w 42 r., po Narodzeniu Chrystusa, rozpoczął prześladowanie chrześcijan. To on był przyczyną śmierci Jakuba Zebedeusza oraz pierwszego uwięzienia apostoła Piotra. Chrześcijanie dowiedziawszy się o uwięzieniu i chęci uśmiercenia swojego brata, gorliwie zanosili modlitwy do Stwórcy, by go ochronił i uwolnił, czego efektem było widzenie apostołowi anioła, którego niespodziewany gość uwolnił od wszelkich łańcuchów pomagając uciec z celi.

Inne świadectwa o apostole Piotrze zachowano tylko w cerkiewnej tradycji. Wiadomym jest, że głosił Ewangelię na brzegach morza Śródziemnego, w Antiochii, Małej Azji gdzie ukazywał Chrystusa grupie wyznawców wyznania mojżeszowego, Egipcie gdzie wyświęcił ap. i ew. Marka na pierwszego biskupa Aleksandryjskiej Cerkwi. Następnie ewangelizował w Koryncie, Rzymie, Hiszpanii, Kartaginie i Brytanii.

Przy końcu swojego życia ponownie przybył do Rzymu, gdzie przyjął męczeńską śmierć w 67 r., będąc ukrzyżowanym głową do dołu.

Drugim zwierzchnim apostołem był św. Paweł z grona pierwszej dwunastki. Pierwotnie nosił imię Szaweł. Urodził się w mieście Tars w Małej Azji, w którym to funkcjonowała rozsławiona grecka akademia kształcąca swoich mieszkańców. Rdzennie pochodził z rodu żydowskiego, jednocześnie będąc oswobodzony z poddaństwa rzymskiego. W Tarsie św. Paweł otrzymał swoje pierwsze wykształcenie, gdzie poznał się z kulturą pogańską, co możemy zaobserwować dogłębnie studiując jego listy, w których zauważamy jej naleciałości.

Młody Paweł kształcony był do przyjęcia godności rabina. Zakończywszy naukę zaczął utożsamiać siebie z silnym i radykalnym prześladowcą wszystkich chrześcijan. Będąc świadkiem męczeńskiej śmierci pierwszego męczennika i diakona Stefana został naznaczony przez sanhedryn oficjalnie wykorzeniać chrześcijan w Palestynie i Damaszku.

Bóg, upatrzył sobie w nim „naczynie wybrane”, co przejawiło się w głosie słyszanym z nieba podczas jego podróży do Damaszku. Incydent i dialog Stworzyciela z pierwotnym prześladowcą doprowadził do utraty jego wzroku. Ten epizod diametralnie zmienił myślenie Pawła. Postrzeganie wiary chrystusowej, której apogeum był chrzest apostoła przez Ananiasza, doprowadził do odzyskania wzroku i metamorfozę z ciemiężyciela do gorliwego wyznawcy Chrystusa.

Wściekłość żydów oburzonych nawróceniem, zmusiła go do ucieczki do Jerozolimy, gdzie przyłączył się do wierzącego społeczeństwa i poznał się z innymi apostołami. Około 43 roku na prośbę Barnaby udał się do Antiochii, gdzie głosił Zmartwychwstałego Chrystusa, a następnie obaj udali się do Jerozolimy. Po powrocie, wyruszył w pierwszą apostolską podróż, która trwała z 45 do 51 r. W tym czasie odwiedził Cypr i pierwotne miejscowości z Małej Azji między innymi takie jak: Antiochia Pizydyjska, Ikonium, Listr i Derwi. W 51 r., uczestniczył w Soborze Apostolskim w Jerozolimie, gdzie rozstrzygana była kwestia dotycząca, obrzędów wywodzących się z prawa Mojżeszowego.

Podczas drugiej apostolskiej podróży św. Paweł odwiedził kolejne miejscowości Małej Azji wraz z Macedonią, Tesalonikami i Werią, które trwały od 51 do 54 roku, po czym wrócił do Antiochii. Po tej wędrówce oddalił się do Jerozolimy, po drodze odwiedzając Efez, Korynt, po czym dotarł ponownie do Antiochii.

Po niedługim przebywaniu w Antiochii rozpoczął trzecią podróż apostolską, która trwała w latach 56 – 58. Odwiedził m.in. miejscowości Efez, Tiranę, Macedonię, po czym wrócił do Jerozolimy.

W roku 65 odwiedził pozostałe miejscowości Małej Azji. Podczas przebywania w Koryncie spotkał się z apostołem Piotrem i wspólnie przez Dalmację i Włochy doszli do Rzymu, gdzie zostawił współtowarzysza. W 66 roku udał się na zachód docierając do Hiszpanii.

Wracając do Rzymu, został osadzony w więzieniu w którym znajdował się do śmierci. Po dziewięciomiesięcznym przebywaniu w zamknięciu został ścięty mieczem jak rzymski obywatel, niedaleko Rzymu w 67 r., po Narodzeniu Chrystusa w dwunastym roku panowania Nerona.

W Cerkwi Prawosławnej w Sandomierzu parafianie wraz ze swoim kapłanem, celebrowali pamięć świętych apostołów Piotra i Pawła. Podczas nabożeństwa w trakcie i na koniec nabożeństwa proboszcz zanosił modlitwy, ochraniające od zarazy COVID 19 , która ogarnęła cały ziemski świat. Podczas służby część parafian przystąpiła do sakramentów spowiedzi a w następstwie Eucharystii.

Kończąc nabożeństwo duchowny w słowie skierowanym do zgromadzonych, przytoczył czytanie ewangeliczne odnoszące się do przypowieści o wypędzeniu upadłych aniołów w stado świń. Rozwijając homilię, ks. Chyl przedstawił życiorys wspominanych świętych. W niej usłyszeć można było cechy, będące niejako charyzmatami apostołów. Wyodrębnił poszczególne zasługi świętych dla kształtującej się Cerkwii Chrystusowej, jako organizmu kierowanego łaską Świętego Ducha.

Autor i foto Denis Rzhepeckyi