Ostatnia niedziela przed Paschą Chrystusową przypisana jest podniosłemu wydarzeniu, odnoszącemu się do jednego z dwunastu najważniejszych świąt w cyklu liturgicznym Świętej Cerkwi Prawosławnej, czyli Wjazd Naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa do Jerozolimy. Pierwsze wzmianki o niniejszym święcie po raz pierwszy dostrzegamy u św. Ambrożego Mediolańskiego i Epifaniusza z Cypru. Zaś jego wyobrażenia na sarkofagach są widoczne już w IV w.

Wszyscy czterej Ewangeliści wspominają o niniejszym wydarzeniu. W przeddzień święta, Cerkiew Prawosławna wspomina pamięć cudownego zmartwychwstania Łazarza, które dokonało się po modlitwie Jezusa Chrystusa. Św. Łazarz nie żył już cztery dni. Jak przekazują słowa jednej z sióstr Łazarza do Chrystusa, zauważalny był nieprzyjemny zapach, charakterystyczny dla rozkładającego się ciała. To jednak nie spowodowało ograniczenia związanego z jego ponownym „wybudzeniem ze snu”. Po zmartwychwstaniu Łazarza w wieku 30 lat, w 33 r. n.e., będąc prześladowany, został zmuszony do opuszczenia Judei i oddalić się na wyspę Cypr. Na niej odnalazł apostołów Pawła i Barnabę, którzy wyświęcili go w 45 roku życia na biskupa miasta Kiton. Przez 18 lat pełnił posługę biskupią na Cyprze. Po zmartwychwstaniu przeżył jeszcze 30 lat, więc drugi raz zmarł w 63 r.

Po wydarzeniu wskrzeszenia z umarłych, Zbawiciel wraz z otaczającym go tłumem udał się do Jerozolimy w celu świętowania żydowskiej Paschy, sześć dni przed Jego krzyżową śmiercią. Wraz ze świadkami powstania do życia Łazarza, Bogoczłowiek, wjechał na rocznym oślęciu by wypełnić starotestamentową przepowiednię. Widząc wielkie zainteresowanie osobą Chrystusa, starsi według pisma postanowili Go zgładzić, gdyż wzbudzał większe zainteresowanie ludem niż oni. W momencie samego wejścia do Świętego Miasta uczestnicy witając Alfę i Omegę rzucali pod nogi swoje ubrania, ucinali palmowe gałązki, na znak królewskości wjeżdżającego. Zebrani uwierzyli w Jego moc, zdolności i prostym sercem, byli gotowi uznać Go za Króla, przychodzącego ich oswobodzić.

Według przekazów autorów Ewangelii, po wejściu do Jerozolimy udał się On do świątyni jerozolimskiej, z której to wygonił wszystkich kupców i sprzedających, mówiąc „dom Mój, jest domem modlitwy, a wy uczyniliście jego miejscem złodziei”. Cały naród z uwagą i podziwem wsłuchiwał się w słowa i uczynki Boga. Po tych wydarzeniach jeszcze większe skupisko ludzi chorych, niewidomych, niesłyszących, trędowatych otoczyło Go, których uzdrowił.

Święto Wejścia Jezusa Chrystusa do Jerozolimy bardzo mocno związane jest z charakterystycznymi dla niego palmami/wierzbami, co my i w naszej sandomierskiej parafii kultywujemy. Po świątecznej Boskiej Liturgii ks. Marcin Chyl dokonał poświęcenia palemek i podczas całowania krzyża rozdał nie posiadającym. W przeddzień i w sam dzień święta liczna grupa parafian przystąpiła do sakramentów spowiedzi i Eucharystii. W słowie skierowanym do wiernych proboszcz przybliżył istotę święta i zachęcił zebranych by w szczególnym skupieniu i wytrwałości przeszli wyjątkowy okres Wielkiego Tygodnia.

Tego samego dnia wieczorem z grupą parafian, uczestniczyliśmy w lubelskiej katedrze pw. Przemienienia Pańskiego w sakramencie Namaszczenia Świętymi Olejami. Przed rozpoczęciem nabożeństwa ze słowem do wiernych zwrócił się ks. Protodiakon Marek Waszczuk. W swojej analizie duchowny przytoczył przypowieść odnoszącą się do starotestamentowego Hioba, ukazując jego sylwetkę jako wzorowy obraz pokory. Rozwijając myśl w prosty i treściwy sposób porównał cierpiącego Hioba z każdym z nas szukającym uzdrowienia od Boga, a w dzisiejszym dniu poprzez jeden z sakramentów naszej Świętej Cerkwi Prawosławnej. Po zakończeniu nabożeństwa, po którym nasze ciała i dusze doznały uzdrawiającej łaski Świętego Ducha, wstąpiliśmy w Wielki Tydzień kontynuując przygotowania do święta świąt Paschy Chrystusowej.

Autor. Dionizy Rzepeckij

Foto. Autor, Konstanty Czabaniuk, Ludmiła Zwieriewa